Op zaterdag 2 november speelde ons tweede KNSB-team een uitwedstrijd tegen Krimpen aan den IJssel 3. Dit keer begonnen we niet om 13 uur, maar al om 12 uur. Precies op tijd (nou ja, een beetje te laat) waren we compleet aanwezig in een volle speelzaal, waarin maar liefst vier teamwedstrijden samen werden gespeeld. Met het regenachtige herfstweer, werd het een echte schaakmiddag.

Er werden twee snelle remises genoteerd, aan bord 2 (Bart Verbaan) en bord 7 (Piet Sikkes). Ik geloof niet dat ik er wat zinnigs over kan zeggen. Behalve dan dat het snelle resultaten zijn. Dat legt de druk bij de andere borden om een beslissing te forceren. Dat gebeurde als eerste op bord 8, waar Geurt Jan van der Meiden het niet redde.

Maarten Stolte was als extra wapen mee gegaan, maar trof aan de andere zijde het extra wapen van de tegenstander. In eerste instantie werd remise uit de weg gegaan door Maarten, maar uiteindelijk moest hij naar eigen zeggen “vluchten in remise”. Bij de analyse zag ik een slotstelling waarin beide spelers niet verder leken te komen.

Aan mij de eer om de stand weer gelijk te trekken. Het initiatief lag duidelijk bij mijn tegenstander en ik werd met wit in de verdediging gedrukt. Het lijkt wel alsof ik dat nodig heb om wakker geschud te worden. Om niet lijdzaam af te wachten of mijn damevleugel opgerold ging worden, probeerde ik op de koningsvleugel een tegenstoot uit te delen. Toen de tegenstander voor kwaliteitswinst ging, kon ik het initiatief overnemen, zodat ik in ieder geval remise kon afdwingen. Maar het werd uiteindelijk de volle buit.

Het was nu 2½-2½. Op de resterende drie borden was het strijd tussen ongelijk materiaal, met remise als reële uitslag op alle borden. Voor een 4-4 had ik getekend.