K4 – Sliedrecht 3

Krimpen 4 komt langzaam boven water tegen Sliedrecht 3

Zoals iedere meelevende Krimpenaar inmiddels weet is ons vierde team dit jaar in het diepe gegooid van de tweede klasse RSB. In de eerste ronde gingen we zwaar kopje onder in Hellevoetsluis. Maar na maandagavond kunnen we het hoofd weer voorzichtig boven water steken al is de rand van het bassin nog lang niet bereikt.

Het is natuurlijk vreemd om trots te zijn als je met 6,5-1,5 verliest.  Toch ben ik dat gezien het ratingverschil van 1458 tegen 1735. De drie mannen met een half punt kunnen zeer tevreden zijn. De rest heeft goed weerstand geboden en kon met opgeheven hoofd naar huis.

Voordat ik verder ga: ik heb voor dit verslag onbeschaamd gespiekt op de website van Sliedrecht. Daar heeft Marcel Klein, bekend van Pathena en non-playing captain van Sliedrecht 3, een prachtig en schaaktechnisch zeer inhoudelijk verslag geplaatst. Qua weergave van de wedstrijd heb ik daar weinig aan toe te voegen. Ga na de website van de RSB , Schaakverenigingen, Websites verenigingen, Sliedrecht en geniet een paar minuten.

Deze lof voor Marcel laat onverlet dat ik er nog wel wat aan heb toe te voegen. Peter van Wieringen is onze vaste kracht aan bord 8 voor de thuiswedstrijden. Zijn debuut voor Krimpen 4 was prima tegen een 1684-speler die qua rating eigenlijk aan bord 5 had moeten spelen. Hij speelde een degelijke partij en kwam niet in de problemen. Het einde in de woorden van Peter zelf: “na wat heen en weer lopen met mijn koning bood zwart remise aan. Ik nam het aan, want meer dan een
herhaling van zetten zag ik niet. Ook leuk”.

Eddy gooide aan bord 6 tegen de bekende probleemcomponist Henk Prins zijn ultrageheime openingsrepertoire in de strijd. Dat wapen is zo geheim dat het pas na zijn dood openbaar wordt gemaakt. Het was ook zo effectief dat Henk Prins de ontstane problemen niet volledig wist op te lossen. In de woorden van Eddy: “de Sliedrechtenaar forceerde daarom remise door herhaling van zetten. Dit in tegenstelling tot het verslag wat Sliedrecht publiceerde waarin staat dat ik die remise zou hebben aangeboden, wat dus niet het geval is geweest”.  Uit dit laatste blijkt maar weer eens dat ook in een schaakverslag factchecking van belang is.

Onze kopman Robert overbrugde moeiteloos een ratingverschil van 322 punten. Ik citeer uit zijn verslag de volgende belangwekkende passage: “wederom speelde ik tegen een veel hogere rating. Het grote verschil tussen mijn tegenstander en mijzelf is dat hij de concentratie heeft om lang na te denken en vervolgens een plan uit te werken. Ik ontbeer deze eigenschap. Vaak weet ik vaak niet eens waar ik over na zou moeten denken”.
Ik vond dit vooral interessant omdat ik bij de laatste drie partijen zag dat de Sliedrechters nog maar een paar minuten op de klok hadden en de Krimpenaren ongeveer een half uur. Mijn stelling is dan ook dat de betere schakers al hun tijd durven te investeren – in de wetenschap dat de 15 seconden toevoeging de laatste fase van de partij altijd beheersbaar maakt – terwijl de minder sterke schakers de denkkracht missen om de volledige bedenktijd te gebruiken.

Na dit zoet volgt nu het zuur van de vijf nederlagen. Ik kan het niet beter weergeven dan het verslag van Marcel Klein, vooral ook omdat daaruit blijkt dat het voor Sliedrecht geen appeltje eitje was. Ik maak alleen een uitzondering voor mezelf om twee redenen: 1) het verslag van Sliedrecht vermeldt alleen dat het punt werd gescoord; 2) Ik (spelend met zwart) werd verrast door 1.b4. Hoe dat een simpele schaker in verwarring kan brengen, blijkt uit het vervolg: 1…d5. 2. Lb2, Pc6? 3.b5, Pa5. Hoewel een paard aan de rand een schand is kwam ik toch nog goed uit de opening om vervolgens, bij gebrek aan een goed plan en door een concentratiefout (zie de eerdergenoemde opmerking van Robert) zowel de goede stelling als een pion kwijt te raken. Daarna is het met mij nooit meer goed gekomen.

Onze volgende kans is donderdag 23 november uit tegen Fianchetto 2. Het veel kleinere ratingverschil van 163 punten dan in de eerste twee ronden geeft enige hoop dat we het hoofd nog verder boven water kunnen steken. Kortom: “luctor et emergo”

Peter de Weerd