Niet gezien
Ik speelde nog maar pas schaak en was nog niet zo lang op de club. Het moet rond 1986 geweest zijn. In de toenmalige D-groep acteerde een jeugdspeler die door Menno Ploeger goed genoeg was bevonden om zich onder de senioren te begeven. Aan z’n naam heb ik geen actieve herinnering, maar aan de partij des te meer !
Op zekere maandagavond zag ik op het publicatiebord dat groepsleider Frans Slappendel ons tegen elkaar had gezet. In de partij kreeg ik aanval maar zag niet direct hoe verder te komen. Een gedekt paard stond me daarbij behoorlijk in de weg. Weliswaar kon ik die knol met een toren slaan, maar dat doe je niet! Een toren is immers 2 punten meer waard dan een paard, namelijk vijf om drie. Toen gebeurde mij iets wat ik later vaker zou horen en lezen over schakers. Ik deed een zet die ik zojuist had afgekeurd : ik sloeg inderdaad het paard met de toren. Al tijdens het indrukken van de klok besefte ik iets verkeerd gedaan te hebben en wachtte het verder gelaten af. En hoe reageerde de jeugdige tegenstander? Wel, die keek eens rustig naar het bord en gaf tot mijn uiterste verbazing op met de toelichting dat hij na het slaan van de toren toch mat zou gaan. Met een stoïcijns gezicht schudde ik de uitgestoken hand.
Theo Heukels
Beste schaakvrienden, Theo Heukels bijt het spits af met een tekst van een partij, uit het grijze verleden, van hemzelf! Dank Theo, en nu maar hopen dat er meer volgen.
Dick van Buuren
webmaster
